Tapas y vinos

We gaan op zoek naar een ontbijtbarretje. maar veel is nog gesloten. De openingstijden hier zijn nogal raadselachtig, 's avonds is er veel nog dicht terwijl het wemelt van de klanten op straat.

Uiteindelijk vinden we een barretje waar er allerlei broodjes en ontbijtjes te krijgen zijn. Een heerlijke Spaanse gewoonte. 's morgens een kop koffie aan de bar, een croissantje, of geroosterd broodje met tomaten en olie erbij, en hop naar je werk. Hier kunnen we wel aan wennen.

We lopen door de stad, die groter is dan we hadden gedacht. In elke straat zitten wel een paar tapasbarretjes, en we schuifelen dan ook om de paar meter ergens naar binnen. Elke bar heeft z'n eigen specialiteiten, en overal staat de bar vol met ware kunstwerkjes van brood, vis en groente. Wat een straf, om hier een weekend door te moeten brengen.

Om een uur of vier nemen we even pauze op de kamer, met de wedstrijd tussen Argentinië en IJsland op tv. 's Avonds wandelen we langs de baai, zien de zon in de zee zakken en bestellen een typisch Baskisch nagerecht.

Spanje is en blijft een van mijn favoriete vakantielanden. Ook hier is het weer heerlijk ontspannen, geen gehaast, heerlijk eten. De keuken is hier wel heel anders dan in het oosten, waar je veel meer Moorse invloeden tegenkomt (gerechten met kaneel, honing en chocola bijvoorbeeld). Wat ons ook opvalt is dat je op straat bijna geen Baskisch hoort, maar gewoon Castiliaans, het standaard-Spaans, zeg maar.

Bij een etalage van een makelaar kijken we even wat het nou kost, hier wonen. De prijzen in de bars zijn best laag, een wijntje kost rond de 2 euro, een pintxo (hapje van de bar) ergens tussen de 2 en 3 euro. Tot onze verbijstering zijn de huizenprijzen hier bizar hoog. Zo wordt er een studio aangeboden van 30 m2 voor 189.000 euro! Een gewoon appartement van 120 euro kost al gauw 4,5 ton. Geen wonder dat onze verhuurder zelf in één kamer van zijn appartement woont, en de overige vier kamers verhuurt.

De kamer die we hebben is klein, maar bevat alles wat we nodig hebben. Nou ja, behalve een raam dan. In feite zitten we in een soort van inloopkast, met een klein luikje dat dienst doet als ventilatiekanaal. Er zit ook een soort van airconiditioning in de kamer waardoor het nog enigszins uit te houden is, maar we moeten er niet aan denken om hier te logeren als het buiten 30-40 graden is. Nu is het nog wel te doen, al blijft het een rare configuratie. De bedden zijn heerlijk, de boel is netjes schoon en de locatie is geweldig, maar dit is toch best wel een raar minpuntje.

De volgende ochtend wandelen we na een ontbijtje de hele baai langs, op weg naar de Monte Igueldo, een van de twee bergtoppen die de baai omvatten. Het is regenachtig en grauw als we vertrekken, maar na een uurtje klaart het flink op. Aan de voet van de berg nemen we een treintje naar boven, waar het uitzicht over de baai fenomenaal is. De zon is inmiddels helemaal tevoorschijn gekomen, het is gloeiend warm geworden. We genieten van het uitzicht, en lopen dan weer half smeltend terug naar het treintje omlaag, een grappig oud houten kabelbaantje dat ons in twee minuten weer beneden brengt.

Op de boulevard is het een drukte van belang geworden, vanochtend waren er hooguit een paar hardlopers. Het leven vindt hier vooral op straat plaats, mensen zoeken elkaar op in de parken en de bars.

We ploffen weer neer in een tapasbar (wat een zwaar leven...) en genieten van een glas sangria en de tapas die op de bar uitgestald staan. Het blijft elke keer weer een verrassing wat je daar aantreft, de barretjes doen niet voor elkaar onder.

Vanavond de laatste tapasronde, morgenmiddag vliegen we weer naar huis terug. Het is nu al een ongelooflijk geslaagd weekend, met veel lekker eten, dito wijn, maar vooral heel veel lol samen. Wat een genot om zo samen door een stad te slenteren, te kletsen, te lachen, te genieten. Mijn leven voor Erik was beslist niet saai, maar wat is het er nu veel leuker op geworden. We zijn het er hartgrondig over eens: we zijn heel blij met elkaar.