Thee en tuin

Ik ontbijt op mijn minibalkonnetje met brood en melk die ik gisteren voor 8 (acht! ACHT!) euro heb gekocht in de buurtsuper. Een volkorenbrood, een liter lang houdbare melk (want de verse melk was 4 euro per liter!!) en een paar plakjes kaas. Kanonne.
Als eerste ga ik naar de kerk hier om de hoek, de Santa Croce. Lang niet zo spectaculair als de kathedraal in Siena, maar toch erg charmant. Er zijn een aantal heel fraaie fresco’s bewaard gebleven, en er zijn een aantal prachtige praalgraven, onder andere dat van Michelangelo. In een van de gangen van het bijbehorende museum zijn de restaurateurs live aan het werk te zien, ze restaureren een aantal 14e-eeuwse fresco’s. Mooi om te zien.
Weer buiten loop ik naar de Ponte Vecchio, die brug met al die huisjes erop. In mijn reisgids staat vermeld dat er alleen juwelierszaakjes op de brug gevestigd mogen worden, en dat ze nog de originele luiken gebruiken uit de zoveelste eeuw. Deze brug is de enige die de Tweede Wereldoorlog heeft overleefd. Gelukkig maar! Het is er natuurlijk stampvol toeristen, maar dat boeit niet zo.
Ik ga terug naar mijn studio om te lunchen, daar gaat de andere helft van mijn vakantiebudget  In mijn studiootje liggen een aantal folders, en een ervan vond ik erg interessant: de Bardini-tuinen, een landgoed van 7 eeuwen oud vanwaar je een prachtig uitzicht over de stad hebt. Gaan we doen! Eerst nog even een kopje thee.
De tuin is mooi, een beetje ruig en niet echt grondig aangeharkt (de Engelsen doen dat veel beter), maar het geheel heeft beslist veel charme. Helaas zijn veel delen ontoegankelijk gemaakt, zodat niet alles goed te zien is. Er zijn een aantal prachtige standbeelden en fonteinen, een fruitboomgaard, een rozentuin en nog veel meer fraais. Er bloeit weinig meer, maar het is makkelijk voor te stellen wat een kleurenfestijn het hier kan zijn. Aan de top zit een theehuis, en van daaraf is het uitzicht over de stad bijzonder fraai.
Met hetzelfde ticket heb ik ook toegang tot de Boboli-tuinen, hier vlakbij. ‘Gewoon de poort uit en dan links’, roept het meisje bij de uitgang opgewekt. Okido. Links is natuurlijk een ruim begrip. Want na links kan ik rechts en links, maar nergens een bordje met iets dat op Boboli lijkt. Ik loop een eindje langs een lange muur, maar zie geen poort, en draai dus maar om. Een paar toeristen slaan een straatje in, en ik loop ze achterna. Verrek, ineens sta ik voor de ingang van Boboli. Werkelijk nergens stond het aangegeven. Naja! Deze tuin is ook erg fraai, en ik zit even uit te puffen (het is behoorlijk warm) onder een grote boom. Gek genoeg is het bijbehorende paleis één groot somber blok. Alle luiken dicht, de muren donker van de luchtvervuiling. Beetje luguber doet het wel aan. Ik heb het eigenlijk wel gezien voor vandaag, tijd voor een ijsje en dan naar huis, boodschappen doen. Bijzonder trouwens, hoe ze hier ijsjes op een hoorntje serveren. Hoog opgetast, het hangt er aan alle kanten overheen. Binnen no time smelt het onder je handen vandaan, en ben je meer bezig met damage control dan van de smaak te genieten. Volgende keer maar een bekertje.
Ik draai de sleutel om in de voordeur en ruik het meteen… een drooggekookt pannetje. Helemaal dat kopje thee vergeten. Oeps! Nog een geluk dat ik maar een paar uur ben weggeweest en niet de hele dag… Dat had flink verkeerd af kunnen lopen.
Morgen staat het Uffizi op het programma. Ik weet nog niet of ik van tevoren nog een kopje thee durf te zetten…