Florence en Pisa

Ik kon een paar dagen de site niet op, maar ik heb weer wifi, dus er volgt weer wat!

Ik word wakker van het gerochel van mijn benedenbuurman. Het flatje waar ik zit heeft maar weinig ramen en dus staat de balkondeur permanent open. Blijkbaar doen anderen dat ook, want ik hoor ALLES. Het geruzie als hij thuiskomt (en als ie er niet is wordt er gebeld zodat ze per telefoon alsnog hun quotum kunnen halen), hun bezigheden op de wc, het gerochel en gespuug waar elke dag mee begint. Gezellig! Goddank zijn ze na elf uur wel stil en kan er gewoon geslapen worden. Maar dan hoor ik hun gesnurk. Het is best komisch, vooral omdat ik hier morgen weer weg ben. (En dikke kans dat zij mijn gesnurk ook horen)
Alweer een zonnige dag voor de boeg, dus ik smeer me goed in. Helaas moest ik mijn eigen zonnebrandcrème op het vliegveld inleveren, want die zat in mijn handbagage (stom!). In de eerste winkel die ik tegenkwam hadden ze alleen kinderspul met factor 30, en dus stap ik even later heerlijk geurend naar banaan de straat op. Overigens ben ik één keer vergeten te smeren en kan ik nu met goed fatsoen alleen nog één paar sandalen aan.
Mijn reisgids belooft me een wandeling van 2 uur door rustige straatjes. Dat klopt. Er hangt een landelijke sfeer in dit deel van Florence, wat een verademing! Ik kom langs het verwarrende punt waar ik eerder deze week de ingang van de Boboli -tuinen heb gezocht en zie nu een duidelijk bordje hangen. Dat hebben ze natuurlijk vannacht opgehangen om mij te pesten.
Ik kom langs 13e eeuwse stadsmuren en poorten, stille kerkjes en leuke pleinen. En het huis waar Galileo ooit heeft gewoond.
De rozentuin halverwege is haast uitgebloeid maar is een heerlijk rustpunt en heeft naast mooie kunstwerken ook een erg mooi uitzicht over de stad. Ik blijf er een half uurtje hangen, blij dat dat gewoon kan zonder met iemand te overleggen. Daarna gaat de weg verder de heuvel op, naar San Mmmdinges ; (ben de naam alweer kwijt). Een mooi bewaard gebleven kerkje uit de elfde eeuw. Er is maar een handjevol mensen en ik puf even uit in een van de banken. Ik zit net, als een geestelijke in een witte pij iedereen eruit knikkert door keihard 'Chiuso! Closed!' te roepen. De bordjes met 'silenzio' zijn blijkbaar niet op hem van toepassing.
Ik loop op mijn gemak terug naa rde stad, weer helemaal zen met mezelf. Onderweg is er nog genoeg te genieten: mooie parken, uitzichten, smalle straatjes. En ijs natuurlijk. Death by chocolate vandaag. Oef.
En toen viel ik in slaap en werd wakker met het idee: ik moet maar eens gaan ontbijten. Ehm... 's Middags heb ik al een leuk restaurantje gezien dat er aardig authentiek uitziet en dat blijkt het ook te zijn. Gelukkig snap ik inmiddels voldoende Italiaans om geen trippa te bestellen. Ik neem spaghetti met pesto van courgette met courgettebloemen. Helaas zijn die bloemen onherkenbaar, maar het smaakt zalig!
Een wandeling terug door de stad, het is nog steeds heel aangenaam buiten.

De volgende ochtend pak ik mijn boeltje in en ga op weg naar Pisa. De treinen gaan tot nu toe goed op tijd, het valt alleen wel op dat ze gerust een half uur van tevoren al klaar staan. Het vijf minuten in- en uithollen van de NS kennen ze hier niet, het is een stuk relaxter.
Dario, mijn nieuwe gastheer, is een geneeskundestudent en maar een paar jaar ouder dan Daan. Hij woont met zijn zus in een prachtig appartement in het centrum van de stad. De flat is helemaal gerenoveerd (hun grootvader heeft erin gewoond), en is bijzonder mooi ingericht. De toren staat aan het eind van de straat, en volgens Dario is de stad 's avonds zo goed als verlaten wat toeristen betreft. Er komen alleen maar dagjesmensen in een lange rij van het station naar de toren en weer terug.
Ik waad door een woud van selfiesticks rond de toren en de basiliek. 'Een beetje naar links! Nee rechts' klinkt het in 24 talen terwijl iedereen de toren probeert tegen te houden.
Ik loop de stad in, en verrek, bijna geen toerist te bekennen. Terug in mijn kamer ga ik een goed restaurant uitzoeken.

Morgen pak ik de trein naar Cingqueterre, dat is hier maar een uurtje vandaan. Wat een rotleven heb ik toch!