Rustig aan

Heel gek, maar ik merk ineens dat ik geen 20 meer ben. Nog een dag stevig doorbanjeren zie ik niet zo zitten, dus doe ik vandaag lekker weinig. Dat komt goed uit, want het is behoorlijk warm buiten.

De tram stopt weer op de Karlsplatz en ik begin met een kopje thee. Ik heb hier nog geen behoorlijke kop thee gedronken. Nou ben ik een zeikerd op dat gebied, dat geef ik onmiddellijk toe. Maar de oogst tot nu toe is zeer mager: halflauwe thee (yuk), thee uit een kan waar eerst koffie in heeft gezeten (echt waar! En er dan nog 5,50 voor vragen ook!), of thee in van die kleine porseleinen kopjes. Ik. Wil. Een. Sloot. Hete. Thee. Punt. Naja, weer iets om naar uit te kijken als ik weer thuis ben :)

Ik hop van bankje in de stad naar bankje op een plein, bankje onder een boom en bankje bij een theesalon. Het kan beroerder :) Intussen maak ik de München-balans eens op.

Wat me opvalt:
Niemand loopt hier door rood licht. Ook al komt er niks aan.
Niemand gooit afval op de grond (er ligt dan ook helemaal niks)
Graffiti is er wel, maar in de binnenstad nauwelijks
Zeer weinig mensen met overgewicht
Iedereen drinkt bier (best vreemd in combi met bovenstaande constatering)
Heel weinig toeristen!

Vooral die laatste viel me vandaag pas op. Geen hordes met Chinezen en Japanners, geen knauwende Amerikanen, geen kakofonie aan talen om me heen. En dat terwijl er behoorlijk veel te zien is hier! Het sterft van de musea en de horeca, er zijn prachtige parken, veel uitgaansgelegenheden. In de oorlog is natuurlijk veel verdwenen, maar er zijn geen gaten in de stad en alles is mooi passend herbouwd, mooie combinaties van oud en nieuw.

Toegegeven, als de aanbieding van Transavia niet langs was gekomen, had ik hier nu niet gezeten. Salzburg is het eigenlijke doel van mijn reis, maar ik wilde München uiteraard ook bekijken, omdat ik daar naartoe zou vliegen. Het is me hier heel goed bevallen. De mensen zijn wat gereserveerd, maar wel vriendelijk. De stad doet welvarend aan, goed georganiseerd.

Maar goed, na mijn laatste bankje ga ik dan toch maar een museum in, ondanks het stralende weer. Mijn keuze valt op het Residenz-museum, de voormalige woning van de familie Wittelsbach, die hier 700 jaar lang onafgebroken aan de macht was. Dat die stabiliteit veel welvaart heeft gebracht, is wel duidelijk. Wat een protserig, over de top, klatergoud en wanstaltelijk geheel! Echt afgrijselijk. Halverwege vind ik het dan ook weer welletjes en vlucht ik naar buiten.

Nog een kop thee en ik neem de metro terug naar huis. Ik stap een station eerder uit en loop wat door de buurt, op zoek naar een restaurant voor vanavond. Aangezien je hier in elke straat struikelt over de horeca moet dat niet moeilijk zijn, en ik heb dan ook al snel een Italiaans restaurant gevonden dat nog goede recensies krijgt ook.
Gek genoeg loop ik vandaag niet één keer mis! Ga ik het dan toch een keer leren?