Woeps!

De laatste dag hier! Morgen op mijn gemak terug naar huis. Ik heb niet echt een plan voor vandaag, de dingen die ik wilde zien heb ik bezocht.ik pak een boek en zoek een bankje op in de tuin van Mirabell.

Na een poosje komt er een jongeman van een jaar of 20 naast me zitten, met een werkboek voor Duitse les. Hij zucht en worstelt met de opgaven en vraagt dan of ik goed ben in Duits. Hij vertelt dat hij als enige van zijn familie uit Iran naar Oostenrijk is gereisd en hier een bestaan voor hemzelf op wil bouwen. 'Maar Duits is zo moeilijk', zucht hij. 'Farsi, Arabisch, allemaal prima, maar hier snap ik niks van.'we werken samen twee bladzijden uit zijn werkboek door en dan moet hij snel weer naar de les. 'Bedankt!' roept hij. 'Veel succes!' roep ik terug. Respect, denk ik.

Dan belt mijn moeder. Iemand heeft haar geholpen het nummer in te toetsen, ze is verrast als ik vertel waar ik zit: naast de fontein van Do Re Mi uit The Sound of Music. Oh wat heerlijk! zegt ze. Dan zucht ze. Ze is moe en het leven beu, ze vindt het oneerlijk wat haar allemaal overkomt. En dat is ook zo. Ik beloof een haring mee te brengen als ik haar weer opzoek, dat vindt ze een prima plan.

Mijn zus appt, wanneer zoon 2 uitslag van de examens krijgt. Vrijdag, zeg ik. Nietes, zegt ze. Morgen al! En verhip, ze heeft gelijk! Om de een of andere reden zat vrijdag verankerd in mijn brein. Sjips! Ik wil naar huis! Ik zoek reismogelijkheden op, als ik nú de bus pak en ga inpakken, kan ik de trein van zeven uur nemen. Dan ben ik om negen uur in Eindhoven, daar staat mijn auto. Oh, er gaat ook een vlucht hier vandaan! Ik loop naar de bus en maak allerlei plannen. Ik bel zoon. 'Ja dat weet ik,' zegt ie kalmpjes. 'Geeft niks hoor.' Ja ehhh.... ik vind het een reuze belangrijk moment! Ik wil erbij zijn!

Ik app zijn vader met het verhaal. Kun jij morgen....? Diens reactie laat even op zich wachten en ik besluit gewoon te gaan. Ik zoek treintickets en voorzie een nacht op een ongemakkelijke treinbank. Ik ben bijna bij mijn logeeradres als hij belt: hij is morgen bij zoon. Fijn!

Mijn moederhart draait nog overuren. Wat als.... of dit.... wat moet ik doen? Ik besluit het zoon zelf te vragen. Die is verbaasd dat ik überhaupt overweeg om de nachttrein te nemen. 'Ben je gek, zeg. Het is goed zo hoor!' Adem in, adem uit. Oké.

Ik neem de bus weer naar de stad en eet een ijsje. Dom, dit. Ik had gedacht het goed geregeld te hebben. Naja, dat boek dat ik aan het lezen ben, dat gaat dus ècht over mij.

En nu heeeeeel hard duimen!!