Bier en ehh...

Ik sta mijn eten te koken in de keuken van Sabine, ik ben alleen in huis met de kat Horatio. Een roodharige Maine Coon, prachtig dier, maar ook heel schuw naar mij toe. Dan staan Sabine en haar vriend ineens in de hal, giechelig en duidelijk aangeschoten. Oh! Ik was helemaal vergeten dat je er was! Kom ook een biertje drinken! Ik schep een bord eten op en ga in de woonkamer zitten. Sabine plopt een pilsje voor me open.

Het is gelijk onnoemelijk gezellig, er wordt een dvd van Nazareth in de dvd-speler geduwd en vriend Werner rolt een joint. Of ik daar bezwaar tegen heb. Nee hoor. Oh, wil ik dan ook een trekje? Nou nee, dat nou ook weer niet :)

Het gesprek begint bij muziek, dat tussen 1975 en 1979 toch wel de beste rockmuziek is ontstaan. Sabine is even naar de badkamer als Werner me toevertrouwt dat zij het licht van zijn leven is, ze kennen elkaar nu 30 jaar. 'Zonder haar zat ik hier niet', zegt hij. Ik zie een traan in zijn oog dat half dichthangt van de wiet. Het waarheidsserum. Ik proost met hem op de eeuwigdurende liefde.

Sabine bezweert me dat ik een van de weinige gasten ben die in haar woonkamer worden toegelaten. Ze heeft heel vaak gasten, wat een behoorlijke opoffering is, haar flatje heeft maar één slaapkamer. De mijne. In haar woonkamer staat een bed, een bureautje en een paar kastjes. Ze heeft het niet breed, en verdient zo wat bij. Ik voel me vereerd dat ik - een weliswaar met alcohol omnevelde - spontane uitnodiging heb gekregen. De lucht wordt dikker van de sigaretten- en jointrook, mijn biertje raakt op. Nazareth is ook afgetaaid en wordt ingeruild voor Depeche Mode. 'Alleen die gasten zijn de moeite waard uit die tijd,' zegt Werner. 'Nou ja, Duran Duran ook. Maar verder niet'.

Werner laat me intussen een opname zien van Aerosmith die hij gemaakt heeft toen ze in München waren. Een piepkleine Steven Tyler knauwt dat ie geen seconde wil missen op het telefoonschermpje. Werner wijdt uit over wiet, muziek en de correlatie, en ik knik op plekken waarop me dat gepast lijkt.

Sabine trakteert me nog even op de gruwelijkste verhalen van smerige gasten ('Chinezen, dat zijn de ergste van allemaal'), en stort zich vertwijfeld ter aarde als ik zeg dat ik morgen naar Neuschwanstein wil. 'Ga je gang, maar je moet je wel een weg banen door een woud van Japanners en Chinezen. Je wordt in een strak schema door de kamers heen gesluisd, en op tijd weer naar buiten gebonjourd. Maar ga gerust, ik troost je wel met een biertje'.

Ik denk dat ik morgen maar wat anders ga doen.

Wat een heerlijke mensen.